هر روز تلاوت یک صفحه از قرآن کریم/ سوره الانبیاء

وَالَّتِي أَحْصَنَتْ فَرْجَهَا فَنَفَخْنَا فِيهَا مِنْ رُوحِنَا وَجَعَلْنَاهَا وَابْنَهَا آيَةً لِلْعَالَمِينَ (91)

و آن زن (مريم) را [ياد کن] که دامن خود را پاک نگه داشت، پس ما از روح خود در او دميديم و او و پسرش را نشانه اى بزرگ [از قدرت خود] براى جهانيان قرار داديم. (91)

 

إِنَّ هَٰذِهِ أُمَّتُكُمْ أُمَّةً وَاحِدَةً وَأَنَا رَبُّكُمْ فَاعْبُدُونِ (92)

همانا اين امتِ شما است امتى يگانه و منم پروردگار شما، پس مرا پرستش کنيد. (92)

 

وَتَقَطَّعُوا أَمْرَهُمْ بَيْنَهُمْ ۖ كُلٌّ إِلَيْنَا رَاجِعُونَ (93)

و کار [دين] خود را در ميانشان پاره پاره کردند; همه فقط به سوى ما باز خواهند گشت. (93)

 

فَمَنْ يَعْمَلْ مِنَ الصَّالِحَاتِ وَهُوَ مُؤْمِنٌ فَلَا كُفْرَانَ لِسَعْيِهِ وَإِنَّا لَهُ كَاتِبُونَ (94)

پس هر که کارهاى شايسته انجام دهد و مؤمن نيز باشد، سعى او ناسپاسى نمى شود و ما حتماً [کارهاى او را ]برايش مى نويسيم. (94)

 

وَحَرَامٌ عَلَىٰ قَرْيَةٍ أَهْلَكْنَاهَا أَنَّهُمْ لَا يَرْجِعُونَ (95)

و ممنوع است بر [اهل] قريه اى که آنان را هلاک کرده ايم [که براى جبران گذشته خود به دنيا بازگردند]، آنان باز نخواهند گشت. (95)

 

حَتَّىٰ إِذَا فُتِحَتْ يَأْجُوجُ وَمَأْجُوجُ وَهُمْ مِنْ كُلِّ حَدَبٍ يَنْسِلُونَ (96)

[کارها به همين منوال ادامه دارد] تا وقتى که [سدّ ]يأجوج و مأجوج گشوده شود در حالى که آنها از هر بلندى سرازير مى شوند. (96)

 

وَاقْتَرَبَ الْوَعْدُ الْحَقُّ فَإِذَا هِيَ شَاخِصَةٌ أَبْصَارُ الَّذِينَ كَفَرُوا يَا وَيْلَنَا قَدْ كُنَّا فِي غَفْلَةٍ مِنْ هَٰذَا بَلْ كُنَّا ظَالِمِينَ (97)

و آن وعده حق (قيامت) نزديک شود، پس ناگهان چشمان کسانى که کفر ورزيده اند خيره گردد [و گويند: ]اى واى بر ما! راستى که ما از اين [روز] در غفلتى [عميق] به سر مى برديم، بلکه ما ستمکار بوديم. (97)

 

إِنَّكُمْ وَمَا تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ حَصَبُ جَهَنَّمَ أَنْتُمْ لَهَا وَارِدُونَ (98)

[به آنان گفته مى شود:] به يقين شما و آنچه جز خدا مى پرستيد، سوختِ جهنميد، شما در آن وارد خواهيد شد. (98)

 

لَوْ كَانَ هَٰؤُلَاءِ آلِهَةً مَا وَرَدُوهَا ۖ وَكُلٌّ فِيهَا خَالِدُونَ (99)

اگر اينها (بت ها) معبود [به حق] بودند وارد جهنم نمى شدند در حالى که همه (بُتان و بت پرستان) در آن جاودانه اند. (99)

 

لَهُمْ فِيهَا زَفِيرٌ وَهُمْ فِيهَا لَا يَسْمَعُونَ (100)

آنان در آن جا ناله اى دردناک دارند و آنها در آن جا [سخنى خوشحال کننده ]نمى شنوند. (100)

 

إِنَّ الَّذِينَ سَبَقَتْ لَهُمْ مِنَّا الْحُسْنَىٰ أُولَٰئِكَ عَنْهَا مُبْعَدُونَ (101)

همانا کسانى که پيش تر از جانب ما وعده نيکو به آنان داده شده است از آن دور داشته خواهند شد. (101)